Anya krey kreys anatomisi
babam daracık göz deliğimi sikti pişman olmadı
Ertesi sabah saat 9 civarında uyandım ve çocukların kalktığını duydum. Nisha hâlâ derin bir uykudaydı ve onu rahatsız etmek istemedim. Çocuklara kahvaltı, kendime de çay hazırladım. Çocuklar kahvaltılarını yapıp televizyon başında vakit geçirdiler.
Çayımı bitirirken aynı zamanda bekleyen bazı ofis işleriyle de meşguldüm. Neredeyse 2 saat geçmişti ama Karım hâlâ yatak odasından çıkmamıştı. Onu kontrol etmeyi düşündüm. Hala uyuyordu. Ama kapıyı açtığımda uykusu bölündü. Ben de önden gidip yanına oturdum.
Yaklaştı ve kucağıma yattı. Saçlarını okşadım. Hala kucağımda yatarken bana sarıldı. Onu daha sevgiyle okşadığımda ağlamaya başladığını fark ettim. Dün geceki olaylardan dolayı üzgün olduğunu ve bundan bir nevi pişmanlık duyduğunu fark ettim.
Yanına yatağa uzanıp onu kollarıma aldım ve ona sımsıkı sarıldım. Ona sarıldığımda Karım daha da ağlamaya başladı. Gözyaşları yanaklarından aşağı akıyordu. Yanaklarından akan gözyaşlarını silmeye çalıştım. Onları öptüm.
Dedim ki – Hayır, aşkım, hayır, lütfen ağlama. Hiçbir şeyden utanmamıza veya pişman olmanıza gerek yok. Ne yaptıysak, benim ısrarımla, tam onayım ve katılımımla birlikte yaptık. Peki neden bu konuda kötü hissediyorsun? Ben değilim.
Bana baktı ve şöyle dedi: Bu konuda kötü hislerin yok mu aşkım?